حجاب در زمان شاه صفی صفوی

زنان موقعی که از خانه خارج می شودند چهره ی خود را نشان مردان نمیدادند بلکه چادر سفیدی روی سر می انداختند که تمام بدن آنها را تا مچ پا می پوشاند و فقط صورت شکاف کوچکی دارد که از آن شکاف به زحمت جلوی خود را میتوانستند ببینند

درزمان فتح علی شاه

زنان ایرانی در زیر چادر مهارت عجیبی برای شناختن همدیگر دارند شگفت آن که وقتی از کنار هم می گذرند یقین دارند که در شناختن طرف اشتباه نکرده اند اما چه بسا مردانی که از کنار زنان خویش می گذرند بی آن که آن ها را بشناسند 

 در زمان محمد شاه قاجار

زنان ایرانی از منزل کم خارج میشدند.در کوچه ها هم با چادری که سر تا پایشان را مستور می کند می آیند و غیر ممکن است کسی آنه هرا ببیند.به روی سر پارچه ی سفیدی می اندازند که در مقابل چشمان چندین شبکه دارد با آن  است که جلوی خود را میبینندوغیر ممکن است بگذارند چشم نامحرمی به صورتشان افتد.کفششان یک نوع پاپوش زرد سبزی است که نوکش برگشته وپاشنه اش باریک است.ساق پارادرشلواری گشاد یا چاقچور می کنند.گاهی در کوچه که مردی نگذرد روبند را به جهت استنشاق هوا پس می اندازند اما همین که مردی حتی شوهرشان ظاهر شود دوباره روبند را به روی صورت می اندازند.

 در زمان ناصر الدین شاه قاجار

زن ها چادری به سر میکردند که از سر تا پایشان را می پوشانید و فقط چشم ها از پشت روبند توری ای که زیر چادر به صورت انداخته بودند پنجره ای به بیرون داشت... در خیابان که به زن های ایرانی میرسیدیم آن  ها چشم از ما بر می گرداندند ورویشان راسخت می گرفتند.

 زمان احمد شاه قاجار

زنان جامعه ی ایران را نه در روز می شود دید نه در شب وقتی هم از خانه بیرون می آیند در کالسکه ودرشکه های سربسته وهمراه با خواجه ها هستندو در خانه نیز فقط شوهر و پدر وبرادان را ملاقات می کنند